Afscheid van Schotland.

25 Juni begon en bleef spiegelglad. Op de motor naar het eiland Islay, waar we vandaag een rit met de bus hebben gemaakt. Tassen met vouwfietsen mee en vanaf Bowmore op de fiets met de wind in de rug terug naar Port Ellen. Islay is mooi maar niet heel spectaculair. Bijzonder is wel dat ze hier maar liefst 7 distilleerderijen hebben, voor de kenners, o.a. Bowmore, Laphroaig, en Lagavulin malts. Vandaag stonden we in de startblokken om uit te varen maar slecht zicht hield ons binnen. Later klaarde het op en nu schijnt zelfs de zon. Helaas, het tij is voorbij, te laat om te varen want met de stroom om de beruchte Mull of Kintyre valt niet te spotten. Dit vinden we dus niet leuk.

Het is inmiddels 28 juni, en net nu Ed flink is ingeburgerd, met plezier in z’n kilt de zeilen bedient en whisky drinkt als koud water, hebben wij de Schotse wateren verlaten. Jammer, de geruite rok wordt opgeborgen, het is afgelopen met het Schotse nationale slokje en bovenal, de gastenvlag van een schitterend zeilgebied is gestreken. We verheugen ons nu op Noord Ierland, nieuwe reisgidsen en almanakken komen op tafel, misschien is whiskey ook lekker of guinness. We duiken hier vast vaker een pub in. De start die we gemaakt hebben is super. We liggen, na een spannend aanlopen van de haven, op het zonovergoten Rathlin. Het L-vormige eilandje met 80 inwoners en 3 vuurtorens ligt in de Brochan, is “pruttelende pappot”, omdat de stroom hard om Rathlin giert en zorgt voor overfalls en eddy’s. Vandaag hield de pappot zich rustig. We kwamen rond doodtij aan en er stond weinig wind. Daarbij heeft Tjeerd vandaag met succes zijn eindpresentatie gehouden. Gefeliciteerd, we zijn trots op je!

Weer eens flink in de benen geweest. Half fietsend, half lopend, Rathlin over naar de westelijke vuurtoren. Hier heb je goed zicht op hoge witbescheten rotsen die bevolkt worden door ongelooflijk veel vogels. Een kabaal en stank van jewelste, maar aandoenlijk om te zien hoe allerlei soorten zeevogels, op een vaak uiterst smal richeltje broeden, hun eieren keren en jongen voeden. De vuurtoren is een merkwaardig geval, hij is n.l. ondersteboven. Het licht is beneden omdat dit hogerop vaak in de wolken verdwijnt. Laat in de middag zijn we vertrokken naar Ballycastle, een stadje aan de Ierse kust, alwaar een popbandje ons nu stierlijk aan het vervelen is. Deze keer kregen we makrelen aangeboden en het advies om de Engelse gastenvlag, al hoewel correct, niet te voeren in N-Ierland. Het is nu de tijd van de oranjemarsen en je loopt dan het risico dat je schip met stenen wordt bekogeld. Het is tijd om onderzeil te gaan. Ik hoop dat popartiesten er ook zo over denken.
Zon, plensbuien en mist wisselen elkaar vandaag in hoog tempo af en de barometer daalt gestaag. We zijn met de bus langs de kust naar Carrick-a-rede gereden, waar een wiebelige touwbrug 25 meter boven zee en rotsen is gespannen naar een eilandje. Van oudsher werd dit door vissers op zalm gebruikt. Nu is het een heel spannende oversteek voor toeristen. Ook de Giant Causeway mag je als toerist niet missen. 37000, metershoge, kolommen van basalt, gestolde lava, die 60 miljoen jaar geleden vrijkwam door vulkaan uitbarstingen. ’s Avonds zijn we een pub ingedoken, waar in huiskamerachtige sfeer traditionele Ierse muziek werd gespeeld. Samen met een zeilersechtpaar uit Wales hebben we een gezellige avond gehad.

Op dit moment, alweer 1 juli ,19uur, zijn we onderweg naar Bangor, een voorstad van Belfast. Het schiet al op, we verwachten om 21.30uur aan te komen. Het is laveren geblazen in een rustig zeetje en een knoopje stroom mee, nog een laatste slag. De verwachting is storm 8-9 en regen, een goede gelegenheid om Belfast te verkennen.
Foto’s: Turf, Mijn Schot in de roos, Ondersteboven vuurtoren, Touwbrug,
Port Ellen.