Vaste grond onder de voeten.

Een route uitgestippeld, een auto gehuurd, naar de kapper, mijn kapsel is iets Schots maar niet scheef uitgevallen, en onze spullen gepakt. We gaan een paar dagen de wal op, het binnenland in. Via Glen Coe naar Pitlochry, daar in de buurt een prima bed en breakfast genomen en via Laggan naar Fort William de Glenfinnan in en weer terug naar Oban. Een tocht van 400km. Vooral op de West Highland Way ervaren we de uitgestrekte kale verlatenheid van dit gebied. Hier zagen we 1 van de 5 Schotse skigebieden en herten met grote geweien. Vlakbij het toeristische Pitlochry zagen we grote zalmen tegen de stroom van een rivier in uit het ondiepe water springen. Ik heb foto’s kunnen nemen van Highland Cattle, roodbruine, langharige runderen met grote horens. Ook hebben we een wandeling door een ravijn bij Killiecrankie gemaakt, met alweer een bruisende rivier, waarin men vist op forel en zalm. We hebben genoten van het schitterende Schotland met mooi en vooral de eerste dag, warm weer. Dit is niet vanzelfsprekend, want in b.v. Glen Garry valt jaarlijks 5000mm regen. De Highlands wordt niet voor niets wel de natte woestijn genoemd. Het land is dan ook vol met meren, rivieren en watervallen, met helder, bruin water, net cola. Dit door de turf, hier noemt men het peat. De vele whisky distilleerderijen gebruiken dit water, en een goede malt whisky proeft en ruikt dan ook peaty. Het mag dan geen beerenburg zijn, lekker is het wel. Morgen, 24 juni, kiezen we weer het ruime sop. Ik heb zo’n bruin vermoeden dat we dan in een baai op het eiland Jura belanden.

Hier liggen we dan, voor anker in Lowlandman’s Bay. De baai waarover Maurice en Gemma in de Zeilen schreven. Het waait echter te hard om aan wal te gaan, in plaats daarvan laten we de ankerketting nog eens 10 meter vieren en genieten aanboord van de zon en het uitzicht op de Paps van Jura. Drie bergen, waarvan de toppen steeds weer door wolken worden ingepakt, alsof ze een hoed op hebben. De wind loeit, het anker houdt, we voelen ons veilig in dit verlaten oord. Op Jura wonen slechts 250 mensen, begin 1800 is een groot deel van de Schotse bevolking verjaagd door grootgrondbezitters, en er leven hier 5000 herten.
Als we ’s morgens wakker worden is het water spiegelglad. Dikke truien aan, een plaid over de benen en buiten ontbijten. Zo stil, zo mooi. Maar waar komen die vreemde, soms onsmakelijke geluiden vandaan? Dan ontdekken we dat de kust bezaaid is met tientallen zeehonden waaronder veel jonge hondjes.