Met Meindert en Anna op Harris en Lewis

Verjaardagsvisite op de Hebriden is natuurlijk heel speciaal, maar ook de felicitaties via Email, telefoon en al de reacties op onze site, waarderen we zeer. Daarvoor heel hartelijk bedankt!
Meindert en Anna hebben ons met hun auto Lewis en Harris laten zien. Vooral de rit over Harris is een aparte belevenis. Stranden en duinen in de mooiste kleuren en een woestenij van stenen, rotsen en afgegraven turfland. Bij de weinige woningen zie je overal een berg turf voor de verwarming. Het bezoek aan een wever van Harris-Tweed was ook de moeite waard. In een oud schuurtje van niks weeft hij stof voor o.a. Nike sportschoenen. Een supergrote order voor deze thuiswerkers. De aparte man wist ons enthousiast over dit product te informeren. Sinds 1846 waren er duizenden thuiswerkers, wevers en breiers op deze eilanden. De laatste jaren loopt hun aantal terug. Ook hebben we haventjes en ankerplaatsen verkend. Na een fijne dag was daar weer een afscheid. Nu van de Mac Lods en de Mac Waps.

Vandaag huishoudelijke beslommeringen. Om te beginnen de 6 haringen schoongemaakt, die we van een visser kregen. Met het boek erbij is het me gelukt. Naar de bibliotheek om te internetten, naar de wasserette, bedden verschonen, buurman helpen door hem de mast in te helpen enz. enz. Daarbij werden we nauwlettend in het oog gehouden door een zeehond, een vreemde duikelaar die je in je schoen hapt als deze buiten de steiger uitsteekt. Ja, Meindert en Anna kunnen het beamen, het is hier een bijzonder stukje wereld.

We liggen tegenover een kasteel met een groot landgoed. Dit hebben we vandaag verkend. Een paar uur fietsen door een woud van bloeiende rododendrons, langs een riviertje, golfcourt, en nog niet bloeiende hei. Ed is weer in de kaarten en pilots gedoken, om het vertrek van morgen voor te bereiden. Vanuit het meest noordelijke punt van de Outer Hebriden moeten we nu weer zuidwaarts. De windverwachting is wat richting betreft ongunstig. Ik verwacht dat we op zee zullen merken wat mogelijk is en dan beslissen wat de bestemming wordt. Anne, Tjeerd en Louwrens zijn dit weekend met zijn drieen ook aan het zeilen. We hopen dat onze kinders veel plezier met elkaar hebben. Anne en Tjeerd hebben al een vlucht naar Dublin geboekt. Op 3 augustus komen ze aanboord om een week mee te varen en A haar verjaardag, 5 augustus, met ons te vieren. Hiep Hoera!

Zaterdag 18 juni. Van een mooie zeildag kun je niet spreken. De wind weet niet wat ie wil, steeds zeilen wisselen en uiteindelijk het grootste deel van de 9uur varen op de motor, in de drizzle en slecht zicht. Voor het eerst deze reis hebben we de radar nodig gehad. Nu liggen we aan een mooring in Lochmaddy op Uist. Flinke wynpoesten, hier noemen ze het squalls, donkere luchten, en veel te dichtbij, vlak achter ons, dreigende rotsen en dat nog wel met vallend tij. We zijn er niet gerust op. Ik hoop alsjeblieft niet dat we voor de nacht alsnog moeten ankeren in dit weer. Dan komt er zeker weten van slapen niets terecht. Ed heeft de motor al gestart om a la minute weg te kunnen. Morgen gaan we de Outer Hebriden verlaten. Volgens de Lonely Planet: Isolated, windswept and irresistibly romantic. Het is een van Europa’s meest geïsoleerde gebieden. Hier spreekt men nog Gaelic, verwarmt men de huizen met turf, moet men de eenbaans wegen delen met schapen en is men streng gelovig. Met een heftig, ruig, vrijwel boomloos landschap. Soms naargeestig en triest, dan weer stralend met prachtige kleuren. Ik vind het bijzonder om dit gebied samen te bezeilen.

Zondag, na een slechte nacht, uitgevaren met”min sin”aanboord. Toen we na 50nm in Canna voor anker gingen, een piepklein eilandje, vlakbij Rum, was ook die bui overgedreven. We genoten van de rustige ankerbaai, met uitzicht op het indrukwekkend hoge Rum en het bescheiden Canna. Het eilandje heeft 13 inwoners. Wij zagen 3 kerkjes. Bij een gingen we naar binnen, we vonden een schaal met collectegeld zo voor het grijpen.
Bij uitzondering konden we buiten in de kuip eten. Dat alles op de dag dat we elkaar 32 jaar geleden voor het eerst ontmoetten.
Na een geworstel om anker en ketting te bevrijden van bossen zeewier hebben we een tocht van 65nm voor de boeg naar Oban. Vooral in de Sound of Mull was het door de valwinden spectaculair zeilen. Twee weken geleden hebben we deze stad ook aangedaan. De voorzieningen zijn hier goed. Op deze plek kunnen we de Frisonne met een gerust hart een nacht achterlaten, om een een trip door de Highlands te maken.