De steven nar het zuiden

De dagen vliegen voorbij. We zijn actief, willen van alles doen en bekijken, maar genieten ook volop van het samenzijn aan boord. Naar muziek luisteren, lezen, schrijven, praten, of juist niet. En doen wat gedaan moet worden. Ook dat. Werken aan de boot; er moet altijd wel iets bijgetankt, opgeladen, gevuld of gecontroleerd worden. De navigatie; er gaat geen dag voorbij zonder dat er in kaarten, pilots, reisgidsen of navtex-gegevens wordt gekeken. En dan nog de huishouding, koken, schoonmaken, boodschappen doen, wassen enz. Kontact met anderen, waaronder medezeilers, vinden we gezellig. Veel zeilers zijn er echter niet. Op zee slechts een heel enkele keer een zeilbootje. Een zeiltje, heel in de verte, is dan aan boord direct groot nieuws. Nu hier in Lerwick liggen er nog 4 Noren en een Zweed. Deze schepen zijn allemaal letterlijk bemand. Vaak zijn we het enige zeilschip. Enigszins tot mijn verbazing, missen we de drukte die wij op het water gewend zijn, helemaal niet.

De afgelopen dagen hebben we per bus Sumburgh Head, het meest zuidelijke puntje van Mainland bezocht, alwaar mooie vergezichten en weer kolonies met allerlei soorten broedende vogels. Scalloway, de voormalige hoofdstad hadden we al snel bekeken. Op een begraafplaats in Lerwick vonden we graven van rond 1900 van Nederlandse vissers. Onderweg waren natuurlijk ook de bekende Shetlandse pony’s te zien. Zeehonden noemen we niet meer, die zien we zo vaak, dat begint gewoon te worden, net als b.v. zeemeeuwen. Dat er nog zo weinig bloeit komt omdat de natuur hier zo’n 6 weken later is als bij ons. In de tuintjes staan hier en daar narcissen in bloei. We krijgen door dat de heftige kou, overdag 6 graden bij een stevige wind, uitzonderlijk is voor de tijd van het jaar. (Cees, geen sneeuw gehad, wel hagel) De bevolking klaagt erover, wij niet, wij denken dat het er hier bij hoort, net als die heel korte nachten. Je knippert even met de ogen en het is al weer licht.
Woensdagavond zijn wij hier samen welkom bij de rotary maar er zijn aanwijzingen dat de wind gunstig wordt. Zo ja, dan laten we deze niet lopen, en de meeting helaas wel.

Woensdag 18/5, net een gaatje, zogenaamd een weather-window, om te kunnen varen. Een prachtige zeiltocht naar de Orkneys in stralende zon, 45graden aan de wind NW 4, vol tuig, met een indrukwekkende deining van de oceaan. Heel lang en traag, dus geen probleem. Graag hadden we Faire Isle aangedaan maar het weer is te onbetrouwbaar. We liggen nu na 85zm en 13 uur varen in Pierowall op Westray, en doen hierbij de hartelijke groeten van de havenmeester aan Anje Valk. Hij vroeg of wij de Warber kenden. Wel, ik ben er trots op dat ik je ken want dit gebied solo bezeilen als vrouw,…..petje af Anje! (Ed hoeft hier overigens niet aan de slag want ze hebben intussen een arts en wel 2 in deeltijd, een Spanjaard en een Duitser.)Buiten giert nu de wind ZO minstens 7, over de uiterst kale eilanden. Fijn dat we weer veilig over zijn, onderweg maakte ik me zorgen over de weersvoorspelling. Binnen blaast de kachel en brandt de olielamp.

Vandaag guur, harde wind en regen. Uitslapen, de kinderen bellen (Anne is weer terug uit Cambridge), het dorpje bezoeken en boodschappen doen, even uit de wind en in de zon een kop thee en weer onderdeks. Muziek, praats en boeken genoeg