De Kanaaleilanden en Normandie.

Het blijft zomer. De storm, die nu nog woedt in Ierland en Schotland, hebben we afgewacht, 1 nacht en ochtend met regen, en daarna eerst nog harde wind maar nu weer volop zon. In Brixham heb ik weer een kapper bezocht en ik heb spijt als de haren op mijn hoofd. Gelukkig hebben we ook wat dit betreft nog een aantal weken tegoed. Vandaag 26 augustus, zijn we vertrokken naar Guernsey, een van de 5 Kanaaleilanden, en koersen af op een nieuw hogedrukgebied. Er staat nog een onrustige zee maar door de gunstige koers is het prima te doen, alleen maakt het me wel katterig. De therapie van Ed, “aan het roer jij” werkt ook nu weer. 68zm hebben we afgelegd, richting 150 graden, wind W-ZW5, in 11 uur, gedeeltelijk met 1 rif en iets ingerolde genua en een paar keer genoodzaakt tot uitwijken in de shipping-lane. We wachten in de voorhaven van St. Petersport tot er voldoende water staat om naar binnen te varen. Nee, we blijven in de voorhaven. Met 2.1 diepgang en doodtij in het verschiet, kunnen we er straks gedurende een aantal dagen niet meer uit. Dit na enig rekenwerk van Ed. Rondom ons liggen allemaal race-bakken. De grote beroepsracers lagen er al en nu lopen de kleinere goden binnen, met hun hele hebben en houwen in de zon te drogen. Ook op deze populaire bestemming geen enkele Hollander. Het seizoen is zeker al voorbij. Nu we bekende havens aandoen worden we minder actief. Meer dan eens hebben we op deze mooie, vlakbij Frankrijk gelegen eilanden, gewandeld, gefietst en gebust. Lekker luieren, shoppen en lunchen in de levendige stad die is opgesierd met talloze hanging-baskets, vinden we voor vandaag wel genoeg.

Vlakbij ligt onze volgende bestemming, Havre Gosselin op Sark. De haven is niet meer dan een prachtige baai met een piepklein haventje voor de dingies. Het is een flinke klim om via smalle haarspeldpaadjes en trapjes op het lieflijke eiland te komen. Hier geen enkele auto, zelfs de ambulance gaat met paard of tractor, geen straatverlichting en slechts 1 verharde weg in het dorpje. Hier kunnen we wat inkopen doen, al moet ik wel zelf brood bakken. We wandelen naar Little Sark via La Coupee, een 80m hoge dam, aangelegd door Duitse krijgsgevangenen, die dit eiland met Sark verbindt. Hier drinken we cream-tea in a beautiful garden. Al bramenplukkend, komen we met blauwe handen en tanden bij de boot, deze ligt te deinen in de baai met rondom de zee die bruisend stukslaat op de rotsen en met een klap omhoog spuit in de grotten.

Het verhaal van de zwemmer.
Al weer 14 jaar geleden liepen we met de kinderen over de kliffen van Sark, toen we tot onze schrik, diep beneden ons iemand in het water zagen. Wat moesten we, wat konden we? Al snel waren we echter gerustgesteld. De man zwaaide naar ons en liet zich rustig zwemmend meedrijven met de stroom. We vervolgden ons pad en zo af en toe zagen we hem weer, en zwaaiden we elkaar toe. Een jaar later bezochten we Sark opnieuw en maakten een praatje met een van de bewoners. Ik vertelde hem dat we hier eerder iemand langs de rotskust hadden zien zwemmen. Toen kregen we het droevige verhaal te horen. Ieder jaar kwam er een Engelsman naar Sark. Deze bestudeerde de stromingen en zwom vervolgens het 5.2 m2 grote eiland rond. Maar vorig jaar, toen wij hem nog hadden gezien, is hij niet levend de zee uitgekomen. Hij overleed aan het einde van zijn jaarlijkse rondje Sark. Sindsdien kunnen wij dit eiland niet bezoeken zonder de herinnering aan deze zwemmer.

We beginnen de maandag met een duik in het water en een rondje zwemmen om de boot. Voor het eerst dit jaar, want de zee is hier minder koud dan langs de noordelijke kusten. Tussen Brecqhou, een niet toegankelijk privé eiland waar zo af en toe een helikopter landt, en Sark is een smalle doorgang. Via deze spleet in de rotsen vertrekken we naar Alderney, 18zm naar het noorden. Het gebied hier is berucht om sterke stromingen, de Race van Alderney, bij spring 9,5 kn en 13m verval. Ook al is het hoofdstadje St. Anne gezellig met een wirwar aan schilderachtige straatjes en steegjes, het eiland vind ik niet moeders mooiste. Het eiland is 7,9km2 groot, heeft 2000 inw. en geen bebossing en buiten het stadje, afgezien van de vele forten en bunkers, nauwelijks bebouwing, zodat het een kale en verlaten indruk maakt. In de 2e WO is het door de Duitsers gebruikt als concentratiekamp en moet het Alderney er als belangrijk onderdeel van de Atlantic Wall, als één drijvende bunker hebben uitgezien. Tijdens onze fietstocht vandaag zijn we afgestapt voor Jan van Genten kolonies, een fort, stroomrafelingen van de Swing en een strand om te kunnen zwemmen. Dinsdag 30 aug. begon heel luxe. We kregen bij de koffie de Telegraaf aangeboden door een Ned. Echtpaar. Dat is nog eens service!

Sinds woensdagavond liggen we in Cherbourgh, na 4 maanden weer op het continent. Na een periode Engeland vind ik het weer zeer verrassend om in Frankrijk te belanden. Hier volop modieuze kleding in de etalages en traiteurs, bakkers en viswinkels die een lust zijn voor het oog. En daarbij zien de Francaises er beslist eleganter uit dan de lady’s. Ik betwijfel echter of ze ook net zo vriendelijk en behulpzaam zijn en ook zo’n groot gevoel voor humor hebben als hun overburen aan de andere kant van Het Kanaal. Vrijdagochtend lopen we St Vaast binnen. Een gezellig Normandisch vissersdorpje bekend om de oester teelt. Het is warm en de wind is steeds zwak en nu ook nog eens pal oost, dus tegen. Daarbij is het voor Ed nauwkeurig navigeren, daar de stromingen hevig zijn en de havens maar een paar uur per tij voor ons in en uit te lopen zijn. Foto’s:Haventje en baai op Sark. - Mast Frisonne wijst li.ingang baai aan. – La Coupee – Haveningang St.Vaast bij laagwater.